Συχνά γινόμαστε μάρτυρες διαδικτυακής διαμάχης με αφορμή  την ενέργεια κάποιου δημόσιου οργανισμού σε θέματα οπτικής επικοινωνίας. Εμφανίζονται προσωπικές γνώμες, αλλά  εξαπολύονται και χοντράδες και ύβρεις από  ανώνυμους, συνήθως, αγανακτισμένους σχεδιαστές ή όχι. Το αποτέλεσμα είναι, οι καταγγελίες να ακυρώνονται, απωθημένες από το πέρασμα του χρόνου και να χάνονται στα αζήτητα, δίχως ποτέ κανείς να δώσει μια εξήγηση για το τι και  πώς και η ζωή να συνεχίζει να μας οδηγεί προς την επόμενη έκπληξη.

Μου προκάλεσε εντύπωση, όσο μπόρεσα να παρακολουθήσω, η οργή για την τελευταία πρόταση του ΕΟΤ σχετικά με εργασία προβολής της χώρας, προφανώς στο εξωτερικό. Δεν ενδιαφέρθηκα να ακούσω ή να διαβάσω απαντήσεις από την πλευρά του ΕΟΤ ή του υπεύθυνου της εργασίας. Δεν γνωρίζω καν αν υπήρξαν. Η πρόταση αναφερόταν στα φόρουμ, άλλοτε ως λογότυπο και άλλοτε ως πρόταση για σταθερή εμφάνιση της λέξης GREECE. Γνώμες πάντα θα υπάρχουν και έστω κι αν διαφωνούμε, θα τις υπερασπιζόμαστε.  Σε περιπτώσεις δε, που αφορούν στο Δημόσιο, οι πολίτες όχι μόνο έχουν δικαίωμα να έχουν γνώμη (αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος), αλλά  ακόμα κι αν δεν προτείνειται τίποτα, είναι προτιμότερη από την αδιαφορία. Είδα την επίμαχη πρόταση. Δεν θα πρόσθετε τίποτα ο δικός μου σχολιασμός. Δεν γνωρίζω ποιες ανάγκες επικοινωνίας καλείται να καλύψει η πρόταση, δεν γνωρίζω τι ακριβώς ζητήθηκε από τη δημιουργική ομάδα, δεν γνωρίζω τι προτάθηκε, γνωρίζω όμως τι τελικά διαλέχτηκε. Το να μη μου αρέσει δεν αποτελεί και λόγο ακύρωσης της πρότασης. Σε παρόμοιες περιπτώσεις αυτό που καταλαβαίνω από τους επικριτές στα φόρουμ, είναι ότι ο καθένας πιστεύει ότι θα έκανε καλύτερα τη συγκεκριμένη εργασία!  Μπορεί και να έχει δίκιο.

Θα επιμείνω σε δύο χαρακτηριστικά που μου έκαναν εντύπωση. Πρώτον, για άλλη μια φορά γίνεται στόχος μόνον  αυτός που υπέβαλε την πρόταση και όχι, κυρίως, αυτός που αποφάσισε και την επέλεξε.

Η αγορά δεν αποτελείται μόνον από ταλαντούχους ανθρώπους σε ξεχωριστές περιπτώσεις, αντίθετα, πρέπει να παραδεχτούμε την έλλειψη αρτιότητας πολλών προτάσεων, οι οποίες για διάφορους λόγους αποφασίζεται να υλοποιηθούν. Το βέβαιο είναι ότι κάποιος τελικά πρέπει να κάνει τη δουλειά. Άρα, ό καθένας κάνει αυτό που μπορεί.

Μάταια λοιπόν «πυροβολούμε τον πιανίστα». Στην ελεύθερη αγορά κανείς δεν διανοείται να επικρίνει τον «πελάτη» που διαλέγει για τις ανάγκες της επικοινωνίας του αυτό ή το άλλο. Καλό, μέτριο, κακό, αυτός ο ίδιος αποφασίζει για την εικόνα και την επιχείρησή του. Δατς ολ.

Σε ό,τι αφορά το Δημόσιο, το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης το φέρνει, πιστεύω, αυτός που αποφασίζει. Ποιος είναι, με τι προσόντα και βάση ποιας λογικής και αισθητικής διαλέγει και, τέλος, αν του ζητηθεί, πώς τεκμηριώνει την απόφασή του απέναντι στους φορολογούμενους πολίτες, και οι οποίοι σε τελευταία ανάλυση πληρώνουν το μάρμαρο!

Ποιες είναι οι επιτροπές (αν υπάρχουν) και ποιοι τις αποτελούν; Με τι κριτήρια συγκροτούνται;

Δεύτερον, αυτό που με εντυπωσίασε στη συγκεκριμένη διαμάχη για την αστοχία της πρότασης, είναι το ότι σχολιάστηκε έντονα η αμοιβή του σχεδιαστή. Ασκήθηκε κριτική και εμφανίστηκε μεγάλος προβληματισμός για το «πώς μια τόσο απλή δουλειά, πληρώθηκε με δέκα χιλιάρικα και μάλιστα σε εποχή κρίσης». Κάποιοι μάλιστα απάντησαν ότι την κοστολογούν πολύ πιο φθηνά(!). Πιστεύω ότι αποτελεί λάθος η κριτική επειδή το τελικό αποτέλεσμα είναι απλό. Αυτό είναι όμως το ζητούμενο ή ο λάθος τρόπος ανάθεσης του έργου; Η εξίσωση έργο-τιμή, δεν λύνεται πάντοτε με ευκολία. Ποιος δεν θα ευχόταν να είχε προκύψει ένα σωστό και λειτουργικό σήμα; Κανείς δεν θα είχε αντίρρηση τότε για την αμοιβή. Για παράδειγμα θυμίζω το σήμα της εταιρείας Blaupunkt, γνωστής για την έρευνά της στα ραδιόφωνα αυτοκινήτου από τη δεκαετία του ’50. Η εταιρεία εισήγαγε την πρωτοτυπία να επιλέγει ο οδηγός εύκολα σταθμό, πατώντας ένα κουμπί με «μπλε τελεία» στο ραδιόφωνό του. Να λοιπόν που μια «απλή» μπλε τελεία μπορεί να γίνει λογότυπο με παγκόσμια αναγνώριση και να αποτελέσει την ταυτότητα μιας μεγάλης εταιρείας. Απλό, όχι εύκολο όμως για να το αποφασίσεις. Αναρωτιέμαι βάσει ποιας λογικής πληρώθηκε ο σχεδιαστής της ιδέας. Άραγε εισέπραξε αρκετά για την ευφυή του σύλληψη ή περιορίστηκε σε ελάχιστα λόγω της επιλογής μιας «απλής» τελείας; Μιας όμως απλής τελείας που κάνει τη δουλειά της με τον καλύτερο τρόπο.