ΔΗΜΟΣ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ – περιοδικό gr design
Αναζητούμε την ομορφιά ξορκίζοντας το ζόφο.

Με αφορμή ένα κείμενο του Γιώργου Νταλάρα στο Διαδίκτυο , το περιοδικό «gr design» διοργανώνει ένα κάλεσμα σε δημιουργούς της οπτικής επικοινωνίας, γραφίστες και εικαστικούς, για να δημιουργήσουν μια αφίσα με θέμα την Covid-19. O Δήμος Καισαριανής στηρίζει την προσπάθεια και εκθέτει 40 αφίσες στο αστικό τοπίο της πόλης
Ο τρόπος προσέγγισης για τον σχεδιασμό ήταν ελεύθερος. Αφορούσε είτε την υγειονομική κατάσταση, είτε το σύστημα Υγείας, τα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους αστέγους, τους πρόσφυγες, τα κλειστά σχολεία, τη μοναξιά, την οικογενειακή κακοποίηση, την αισχροκέρδεια, τα αδέσποτα, την οικονομία έτσι όπως διαμορφώνεται, την ΕΕ, τους ηγέτες, όλα όσα εμπεριέχουν μια σχέση με την πανδημία στην ελληνική και την παγκόσμια πραγματικότητα. Οι συμμετοχές έφτασαν τις 300 και η επιλογή για τις φιναλίστ αφίσες ήταν δύσκολη. Εκτός από ελληνικές συμμετοχές παραλάβαμε αφίσες από Κίνα, Ισπανία και Ισραήλ.
Και για το περιοδικό είχαμε quest συμμετοχές. Η μία του Ισραηλινού σχεδιαστή πολιτικής αφίσας Yossi Lemel. Ο Lemmel μάς έστειλε σειρά σχεδίων με θέμα τον Covid-19 και μια σειρά όπου το σημείο αναφοράς είναι οι πόλεις που επλήγησαν περισσότερο. Το gr design κυκλοφορεί με 4 διαφορετικά εξώφυλλα. Σε ένα από αυτά επιλέχθηκε σχέδιο του.
Ο επόμενος quest είναι ο Θανάσης Λάλας. Ο ιδιαίτερος καλλιτέχνης που έχει σχεδιάσει ειδικά για την πανδημία μεγάλη σειρά σχεδίων, έδωσε στο περιοδικό 8 έργα από την σειρά NOTEBOOKS-COVID-19.
Εκτός από τις αφίσες για την πανδημία εκτίθενται μια σειρά Infographics τα οποία δημιουργήθηκαν την περίοδο της καραντίνας και αφορούν τον κορονοϊό. Τα γραφήματα σχεδιάσθηκαν για εφημερίδες και δελτία ειδήσεων από την Ζωή Κατσιγιάννη και τον Πάνο Κωνσταντόπουλο.

gr design Covid-19 Poster Exhibition
Σχεδιαστές / Εικονογράφοι:
Αργύρης Αθανασιάδης
Αφροδίτη Κρασανάκη
Βαγγέλης Καλοχριστιανάκης
Βασίλης Κατωγιάννης
Γιάννης Αγγελάκος
Γιώργος Λαζαρίδης
Δωροθέα Ανγκέλοβα
Εύρος Βοσκαρίδης
Θάλεια Μπίθα
Θοδωρής Γεωργίου
Ιωάννης Εργελετζής
Ιωάννης Φετάνης
Ιωνάθαν Κωνσταντίνου
Κατερίνα Σισκοπούλου
Κώστας Κανελλόπουλος
Κώστας Πολίτης
Λευτέρης Φάρος
Μαρία Παντή
Μαρία Χριστοπούλου
Μαρινίκη Μπακάλη
Μάριος Αντωνόπουλος
Νεκτάριος Σιόντης
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Φίλιππος Αβραμίδης
Χλόη Φίνν
Χριστίνα Αλεξίου
Kleanthis Loizou
Naufan Noordyanto
Nicos Terzis
Virginia Christak
Yixuan Zhou

Ομάδες / Studios:
Design Matters
Kemosabe Design Studio
Polkadot design
Typical Organization

Εικαστικοί Καλλιτέχνες:
Γιάννης Ψυχοπαίδης
Γιασεμή Ράπτη
Γιούλα Χατζηγεωργίου
Νικόλας Κοτσμανίδης
Τάσος Μαντζαβίνος

Σκιτσογράφοι:
Βαγγέλης Χερουβείµ
Μέλανδρος Γκανάς
Μιχάλης Κουντούρης

Greek Infographics:
Ζωή Κατσιγιάννη
Πάνος Κωνσταντόπουλος

Ειδικοί Προσκεκλημένοι:
Θανάσης Λάλας
Yosi Lemel

O Γιώργος Νταλάρας έγραφε:
Θα ’θελα να ’ξερα ποιος µας κάνει αυτό το κακόγουστο αστείο! Το λέει ο Ιονέσκο για τον θάνατο… Κατεβάσαµε ξανά τα βιβλία που τα περιγράφουν όλα. «Tο παιχνίδι της σφαγής», αλλά αυτό είναι θέατρο του παραλόγου. «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας», αλλά αυτό είναι µυθιστόρηµα. «Το δεκαήµερο του Βοκακίου», ο «Λοιµός» του Θουκυδίδη, αλλά αυτό είναι Ιστορία. Τώρα το ζούµε πραγµατικά, καθηµερινά. Μικρές και µεγάλες ιστορίες µνήµης…
Έξω απ’ το σπίτι λίγα πράγµατα. Καµιά βόλτα µε τη µηχανή ή µε το αυτοκίνητο, ή περπάτηµα µε αποστάσεις ασφαλείας. Είµαστε ψύχραιµοι όσο µπορούµε και προσπαθούµε να κρατάµε την επικοινωνία µε τους φίλους και πιο πολύ µε τους µοναχικούς δικούς µας ανθρώπους. Τους µιλάµε. Μας έχουν ανάγκη και τους έχουµε.
Πέρα όµως απ’ αυτό, δύο πράγµατα µε ανησυχούν. Αυτή η πρόβα generale της εργασιακής και κοινωνικής αποµόνωσης και µοναξιάς. Φοβάµαι µη γίνει συνήθεια αυτή η ανάγκη. Γι’ αυτό το αναφέρω. Δεν θέλω ν’ αντικαταστήσει αυτή η απομόνωση τη ζωντανή επαφή, τη συνεργασία, τη συναισθηµατική εγγύτητα, τους φίλους, την κοινή µας ζωή. Και το άλλο, εξίσου σοβαρό, είναι αυτή η αµηχανία, η ανηµπόρια του να προσφέρουµε κάτι για το κοινό καλό. Να σφίξουµε το χέρι του διπλανού µας, να συµµετέχουµε σ’ αυτόν τον ακήρυχτο πόλεµο, να ξεπεράσουµε τον εαυτό µας. Βλέπω τους γιατρούς και τους νοσηλευτές σε όλο τον κόσµο, αυτούς τους ήρωες που δεν γνωρίζουµε καν τα ονόµατά τους, και πάνω τους έχουµε εναποθέσει όλες τις ελπίδες µας. Πώς θα τους το ανταποδώσουµε στο τέλος αυτού του εφιάλτη; Μένουµε σπίτι περιµένοντας την επόµενη µέρα. Τότε που θα µετρήσουµε ξανά τις δυνάµεις µας και θα µπούµε ξανά στην κοινή ζωή. Θα κλάψουµε γι’ αυτούς που δεν τα κατάφεραν, γνωστούς και αγνώστους, γι’ αυτούς τους εκατοντάδες που είδαµε να µεταφέρουν τα στρατιωτικά καµιόνια στο Bergamo. Θα αγκαλιάσουµε τους συγγενείς τους, αυτούς που δεν µπόρεσαν να τους κλείσουν τα µάτια, θα τους πούµε ένα τραγούδι παρηγοριάς! «Δεν είχε κάποιον να του κλείσει τα µάτια» λέει ο λαός σαν την ύστατη δυστυχία.
Προς το παρόν µένουµε σπίτι και µαθαίνουµε να ζούµε την ανατροπή, µε τους όρους της δικής µας αξιοπρέπειας, της δικής µας ηθικής, µε αισιοδοξία, αναζητούµε την οµορφιά, ξορκίζοντας τον ζόφο.