Η Κλαίρη Γεωργέλλη, από το δημιουργικό γραφείο polkadot design γράφει, σκιτσάρει, εικονογραφεί και δημιουργεί παιδικά παραμύθια με φρεσκάδα και ένταση για μικρούς και μεγάλους…

Η αγάπη μου για τα παιδικά βιβλία και την εικονογράφηση για παιδιά είναι μια ιστορία που αρχίζει από τα φοιτητικά μου χρόνια. Και δεν λέω από τα παιδικά μου χρόνια έτσι όπως θα έπρεπε ίσως να πω. Ο λόγος; Οτι λίγα ήταν τα βιβλία που στη δεκαετία του ‘80 στην Ελλάδα μπορούσε ένα παιδί να διαβάσει ευχάριστα. Σπάνιες οι καλές εικονογραφήσεις και η καθαρή ευανάγνωστη τυπογραφία ακόμη πιο δυσεύρετη. Μεγάλες προτάσεις κολλημένες σχεδόν η μία με την άλλη και με γραμματοσειρές μη κατάλληλες για παιδιά. Το λογότυπο στη χάρτινη σακούλα του Μούγερ με το σπίτι-παπούτσι είχε πάντα πιο ενδιαφέρον από το παραμύθι που σου έδιναν δώρο!
Οταν βρέθηκα να σπουδάζω Τυπογραφία και Γραφική Επικοινωνία στο πανεπιστήμιο του Ρεντίνγκ στην Αγγλία, άρχισε να με ιντριγκάρει πολύ η τυπογραφία για παιδιά στα παιδικά βιβλία. Εδωσα μεγάλο βάρος των σπουδών μου εκεί μελετώντας παιδικές γραμματοσειρές σε βιβλία. Ποιες πετυχαίνουν τη δουλειά
των δίγλωσσων βιβλίων, όπου η μία γλώσσα καταλαμβάνει πιο πολύ χώρο από την άλλη, και πώς πρέπει να αντιμετωπιστούν γραφιστικά ώστε να μην υπερέχει η μία της άλλης. Κατά συνέπεια, το δικό μου παιδικό βιβλίο «Το μικρό μαύρο καλαμαράκι» το οποίο και μετέπειτα εξέδωσα στην Ελλάδα όπου έγινε σειρά, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Η συμμετοχή μου στο δημιουργικό γραφείο polkadot design μου δίνει τη δυνατότητα να ασχολούμαι με μια δουλειά που μου αρέσει πάρα πολύ και φέρνουμε εις πέρας πολύ δημιουργικά πρότζεκτ. Η ενασχόλησή μου, όμως, με τα παιδικά βιβλία είναι μια προσωπική ανάγκη να διερευνήσω την απλότητα και την ειλικρίνεια της παιδικής αθωότητας. Ολοι έχουμε το παιδί μέσα μας και όσο μεγαλώνουμε απομακρυνόμαστε από αυτό. Νομίζω ότι έχω ανάγκη να κρατήσω την επαφή με αυτό, μέσω των βιβλίων. Ο τρόπος που γράφω και εικονογραφώ στε πολύ αρχικό στάδιο είναι κάπως μπερδεμένος και άμεσα αλληλένδετος! Δεν αρχίζει πάντα από μια ιδέα. Μπορεί να αρχίσει από ένα ψαλίδι που κρατάω στο χέρι, όπου κόβει μία φόρμα, όπου κολλιέται πάνω σε μία άλλη, οπου βρίσκει ένα μάτι, όπου γίνεται ένας ήρωας, όπου φτιάχνει μία ιστορία! Η ιστορία όμως στοχεύει πάντα να είναι απλή με βαθύτερο μήνυμα από πίσω. Το κολάζ είναι η αγαπημένη μου τεχνική. Γιατί έχει ευελιξία και πολλά επίπεδα όπως και οι ιστορίες που προσπαθώ να φτιάχνω. Οι απλές φόρμες και τα καθαρά χρώματα θεωρώ ότι δημιουργούν ένα περιβάλλον οικείο για τα παιδιά, γιατί με αυτά τα στοιχεία ζωγραφίζουν και τα ίδια. Με αφορά πολύ η διαχρονικότητα. Θεωρώ ότι όταν ένα βιβλίο μιλάει για αξίες όπως η φιλία, η πίστη, η αγάπη και το αποδίδει οπτικά με απλό ειλικρινή τρόπο, μπορεί να διαβαστεί πάντα, όσα χρόνια και αν περάσουν και αφορά κάθε εποχή. Το τελευταίο μου βιβλίο ξεκίνησε από μια πολύ απλή σκέψη «τι θα γινόταν αν ξυπνούσαμε ένα πρωί και δεν είχε ξημερώσει;». Σε αυτό το δίλημμα μπαίνουν και οι ήρωες του παραμυθιού και έτσι δημιουργήθηκε μια ιστορία όπου ο ήλιος είχε εξαφανιστεί! Το «Ποιός έκλεψε τον ήλιο» (εκδόσεις Παπαδόπουλος) μιλάει κυρίως για τη συνεργασία με έναν πολύ απλό και χαρούμενο τρόπο.

 
«Κάπου πολύ μακριά από εδώ και λίγο πιο πέρα από εκεί σε ένα
μικρό χωριό όπου είχαν όλοι αποκοιμηθεί! «Ξυπνήστε!» λάλησε ο κόκορας, όπως κάθε πρωί. Μα ο ήλιος είχε ξαφανιστεί! Όλοι τότε είχαν μπερδευτεί. Ποιος έκλεψε τον ήλιο και γιατί;»